Vandaag zit ik op de plek van de trouwambtenaar in een stille zaal, ergens in een oud kasteel. Waar normaal twee mensen elkaar liefde beloven, stel ik mezelf vandaag één vraag: Wat als de belangrijkste belofte niet aan een ander is, maar aan jezelf? Trouw zijn aan jezelf. Aan je grenzen, je dromen, je gevoel. Aan wie je écht bent, ook als dat botst met verwachtingen van buitenaf. Zelfliefde is de basis ❤️ Van echte verbinding. Van innerlijke rust. Van leven in plaats van over

Soms denk je dat je precies de juiste afslag hebt genomen. Dat je intuïtief de goede richting op ging, dat het klopte, dat het nu wél soepel zou gaan. En dan…loop je vast. Het leven voelt dan even als een doolhof. Bochten die je niet had verwacht, paden die nergens toe lijken te leiden, momenten waarin je stilvalt en niet weet waar je heen moet. Ik zie dit vaak terug in het werk dat ik doe. Mensen die denken dat ze “verkeerd” zijn afgeslagen, dat ze iets fout hebben gedaan, d

Er zijn periodes geweest waarin ik dacht dat controle mij beschermde. Dat het me richting gaf, houvast, zekerheid. Maar als ik eerlijk kijk, heeft die controle me vooral klein gehouden. Controle lijkt veilig, maar de angst eronder is vaak veel groter dan we onszelf toestaan te voelen. Angst om verkeerde keuzes te maken. Angst om iets nieuws te proberen. Angst om stappen te zetten die écht voor jezelf zijn. Angst om zichtbaar te worden in wie je werkelijk bent. En met die angs

Soms lijkt er in een opstelling even geen beweging te zijn. Alsof alles stilvalt. Maar juist in dat stille moment kan iets gaan verschuiven, wanneer woorden eindelijk worden uitgesproken, die lang onuitgesproken zijn gebleven. Dan valt er zoveel van iemand af. Zo mooi om te zien, wat er dan ontstaat bij de vraaginbrenger: opluchting, blijdschap en rust. Onlangs mocht ik een prachtige groep begeleiden waarin dat gebeurde. Ik voel dankbaarheid dat ik dit werk mag doen 🙏 En dat

Het leven is net een reis. Een weg vol kleine stappen, vallen en weer opstaan. Je maakt keuzes, soms twijfelend, soms vol overtuiging. Je voelt wat bij je past en wat niet meer klopt, en je leert jezelf steeds beter kennen. Daarbij hoort ook loslaten. Mensen, situaties of overtuigingen die niet langer resoneren met wie jij werkelijk bent. Het kan pijn doen, verwarring geven, maar juist in dat loslaten ontstaat ruimte. 🌸 Ruimte voor nieuwe ontmoetingen. 🌸 Ruimte voor verbind

Het strand en de zee, mijn veilige plek Jij verwarmt mij, de zon met haar warme gloed Jij laat mij stralen De blauwe lucht met hier en daar een wolkje Ik voel me door jou gedragen De liefdevolle zandkorrels waarin ik mij kan overgeven Ik voel rust en kalmte in en rond mij heen Ik hoef en moet niks Ik mag ZIJN. Eindelijk Ik was je kwijt Toch was je er al die tijd Verstopt en ingegraven, Wachtend op de tijd… Mijn tijd! 🩵 Van pijn naar vrijheid 💜 Van lijden naar leiden 💚 Van

Het kleine kind in ons leeft vaak veel dichter aan de oppervlakte dan we denken. Vooral wanneer je als kind hebt moeten omgaan met autoritaire, dominante of onvoorspelbare mensen. Je ontwikkelt dan manieren om te overleven: alert zijn, inschatten, aanpassen, stil worden. Patronen die ooit nodig waren om door een situatie heen te komen. Wat we soms vergeten, is dat dat kleine kind nog steeds in ons meebeweegt. Niet als last, maar als herinnering aan wat je ooit hebt gevoeld. I

In veel opstellingen zie ik dezelfde beweging terug: mensen die lasten dragen die eigenlijk niet van hen zijn. Pijn, verdriet, trauma, of verantwoordelijkheid die ooit is ontstaan in het familiesysteem, maar nooit volledig gezien of verwerkt is. Zonder dat je het merkt, gaat het door. En dan ben jij degene die ermee loopt. Soms voel je dat als een zwaarte in je lijf. Soms als vermoeidheid, spanning, of een onbestemd gevoel dat je al jaren bij je draagt. Soms uit het zich in p

Onlangs keek ik naar een foto van mezelf als kind. Een speelse blik, nieuwsgierig, vol leven; die herken ik nog steeds. Maar ik zag ook iets anders: een zacht, afwachtend, misschien wat onzeker kind. Een kind dat al vroeg wist dat het leven niet alleen licht zou zijn, maar tóch wilde kijken, voelen, ontdekken. Dat deel zit nog steeds in mij. En soms laat het zich voelen, bij belangrijke keuzes, bij momenten van groei, of wanneer oude twijfels even langskomen. In de opstelling

Op de foto sta ik half achter een boom. Een beetje zichtbaar, een beetje verscholen. En precies zo voelt het soms ook in het ondernemerschap. Je weet wat je kunt. Je voelt dat je werk klopt. En toch is er een deel dat zich liever even terugtrekt. Een stukje dat zachtjes fluistert: doe maar klein, wees voorzichtig . In mijn eigen proces ontdekte ik dat zichtbaarheid niets te maken heeft met marketing, maar alles met wat er van binnen gebeurt. Met oude overtuigingen, loyaliteit

Soms raken woorden van een deelnemer precies de essentie van dit werk. Melissa deelde na afloop van een familieopstelling hoe veel er in beweging was gekomen, zonder dat ze er veel woorden aan hoefde te geven. Ze vertelde hoe ze iets losliet wat ze haar hele leven al bij zich had gedragen. Iets wat, toen het eindelijk zichtbaar werd, helemaal niet van haar bleek te zijn. Ik zie dat vaak: Hoe een opstelling helder maakt wat jarenlang verborgen lag. Hoe representanten precies d

Soms zie je het in je kind: een last, een spanning, een verdriet dat je niet helemaal kunt plaatsen. Iets waarvan je voelt dat het dieper ligt dan gedrag of woorden. In mijn praktijk zie ik het vaak terug; kinderen die iets laten zien dat eigenlijk bij het systeem hoort. Niet om lastig te doen, maar omdat ze voelen wat er niet in balans is. Kinderen zijn van nature gevoelig voor de onderstroom. Ze spiegelen, dragen, reageren. Wanneer ik ouders begeleid, kijken we vaak naar he

Begin december 2022 kwam er een knappe jonge vrouw, moeder van 2 jonge kinderen, mijn praktijk binnengelopen. Ze had een afspraak gemaakt...

Eigenlijk beseffen we niet dat heel veel om beelden draait in het leven: Wat voor beeld heb je van jezelf? Niet iedereen heeft altijd een...

Ken je dat? Al die stemmetjes die steeds tegen je zeggen: - ze vinden me niet aardig, - ik kan dat niet, - ik hoor er niet bij, - ik ben niet mooi, - ze willen niet met me spelen, - dat lukt me toch niet, - die kan dat beter dan ik, - ik ben een loser, - niemand begrijpt me, etc. Die hele vervelende stemmetjes, die tegen jou praten en waar je heel onzeker van wordt. Je kunt hier behoorlijk chagrijnig van worden en je alleen voelen. Waarom luisteren we alleen naar deze vervele

Juf, de kleintjes willen mee voetballen, maar dat willen we niet. "Waarom niet? " Omdat ze steeds gaan huilen als ze af zijn. "Ja dat...