Mijn innerlijk kind en ik

Onlangs keek ik naar een foto van mezelf als kind.

Een speelse blik, nieuwsgierig, vol leven; die herken ik nog steeds.

Maar ik zag ook iets anders: een zacht, afwachtend, misschien wat onzeker kind.

Een kind dat al vroeg wist dat het leven niet alleen licht zou zijn,

maar tóch wilde kijken, voelen, ontdekken.

Dat deel zit nog steeds in mij.

En soms laat het zich voelen,

bij belangrijke keuzes,

bij momenten van groei,

of wanneer oude twijfels even langskomen.

In de opstellingen die ik begeleid zie ik hetzelfde bij anderen.

Dat innerlijk kind dat ooit naar de achtergrond moest verdwijnen;

vanwege verantwoordelijkheid, pijn, veiligheid, of simpelweg omdat er geen ruimte was.

Het innerlijk kind vraagt niet om antwoorden.

Niet om perfectie.

Alleen om gezien te worden.

Soms is het genoeg om even terug te kijken.

Naar een foto, naar een herinnering, naar een stukje van jezelf dat je onderweg bent kwijtgeraakt.

En te voelen wat dat kind ooit nodig had

en misschien nog steeds nodig heeft.