Wanneer controle eigenlijk schijnveiligheid blijkt te zijn

Er zijn periodes geweest waarin ik dacht dat controle mij beschermde.

Dat het me richting gaf, houvast, zekerheid.

Maar als ik eerlijk kijk, heeft die controle me vooral klein gehouden.

Controle lijkt veilig,

maar de angst eronder is vaak veel groter dan we onszelf toestaan te voelen.

Angst om verkeerde keuzes te maken.

Angst om iets nieuws te proberen.

Angst om stappen te zetten die écht voor jezelf zijn.

Angst om zichtbaar te worden in wie je werkelijk bent.

En met die angst kwamen overtuigingen die me jarenlang hebben begeleid:

• ik kan het niet,

• wie zit er op mij te wachten,

• ik ben niet belangrijk genoeg,

• ik heb niets te geven,

• het lukt me toch niet,

• het is niet goed genoeg.

Het leven wordt dan iets dat je probeert te beheersen,

in plaats van iets dat je leeft.

Je aandacht verschuift naar de buitenkant:

hoe je overkomt, wat anderen vinden,

hoe veilig je binnen de lijntjes kunt blijven.

Terwijl het deel dat eigenlijk gehoord wil worden…

juist binnenin zit.

Perfectie kan lijken op kracht,

maar vaak is het een vorm van overleven.

Een manier om niet te hoeven voelen wat eronder schuilgaat.

Wat ik steeds duidelijker ben gaan zien,

is dat de kern nooit draait om controle, maar om zelfliefde

De uitnodiging om jezelf te vertrouwen,

omdat je waardevol bent; niet door wat je doet, maar door wie je bent.

Zolang je jezelf verstopt,

houd je je ook verborgen voor de wereld om je heen.

Je denkt dat je veilig bent in het oude patroon,

maar eigenlijk is het een vorm van schijnveiligheid.

Ergens, diep van binnen, zat de echte onveiligheid.

De angst om jezelf te laten zien.

Om fouten te maken.

Om afgewezen te worden.

Om gekwetst te worden.

Om tevoorschijn te komen met alles wat je bent;

licht én donker.

Het is een innerlijke strijd die veel mensen herkennen.

Maar er komt een moment waarop je beseft:

ik ben nu volwassen.

Ik mag zelf kiezen wie ik wil zijn.

Welke ruimte ik wil innemen.

Welke delen van mezelf ik weer naar voren wil laten komen.

De weg naar binnen is geen rechte lijn.

Maar elke keer dat je een stukje controle loslaat,

komt er iets anders in de plaats:

adem, zachtheid, ruimte, eigenheid.

En daar begint iets nieuws.