Het gevoel van veiligheid kan zoveel omvatten:

​

• Dat je welkom was bij beide ouders toen je geboren werd

• Dat je jezelf mocht en kon zijn

• Dat je jezelf kon laten zien wie je was

• Dat er naar je geluisterd werd

• Dat je begrepen werd

• Dat je je verhaal kwijt kon, je dromen, dingen die je misschien zag die anderen niet zagen, dingen die je voelde, die anderen misschien niet voelden

• Dat niks “raar” was wat je zei

• Dat er vrij gecommuniceerd kon worden

• Dat je serieus genomen werd

• Dat je kwetsbaar mocht zijn in alle vormen en dat dat omarmd werd

• Maar ook dat je liefde en genegenheid ontving

• Dat je complimenten ontving en een bevestiging dat je goed was

• Dat er van je gehouden werd zoals je was

• Dat je je gevoeligheid mocht laten zien

• Dat je je niet hoefde aan te passen aan de wensen van anderen

• Dat je naar je hart mocht luisteren en erop mocht vertrouwen

• Dat je ouders er voor je waren op welk moment dan ook

• Dat je mocht leunen op je ouders als je ze nodig had

• Dit alles natuurlijk ook in de tegenwoordige tijd

 

Wat zou dat toch een heerlijk gevoel zijn als we dat allemaal konden ervaren, dat zou te mooi om waar te zijn.

​

Helaas kom ik maar al te vaak volwassenen tegen, en ben ik zelf ook een ervaringsdeskundige, van het feit dat veiligheid helemaal niet zo vanzelfsprekend is. En omdat dat niet altijd aanwezig was ga je voor jezelf een systeem ontwikkelen, waarin jij je wel veilig voelt. Een systeem van: een muur opzetten, je niet meer kwetsbaar opstellen, een masker opzetten, stoer gedrag vertonen, etc. Het kan zich echter ook uiten in lichamelijke klachten, zoals buikpijn, overgeven, vaak moeten huilen, etc.

​

Vroeg of laat gaat dit niet meer goed voelen, omdat jouw systeem, jouw diepste ik zo niet verder meer wil leven. Dat gaat niet van de een op de andere dag. Het leven toont ons triggers, waarmee je wat mag gaan doen als je dat wilt. Triggers waaraan gewerkt mag worden, triggers die je wat willen laten zien, maar wel op de tijd die voor jou goed is en oké voelt. We zijn er nl. niet altijd aan toe om ook daaraan te werken. Dan blijf je ze tegenkomen, net zolang totdat je er wat mee gaat doen. Dat is nu het groeiproces in ons leven, bewustwording, zelfontwikkeling.

​

Door ieder laagje af te pellen van onszelf en daarin te werken aan onze triggers, komt er heling, maar ook rust, acceptatie, vallen puzzelstukjes op hun plek en kun je weer verder met het volgende “laagje”. Mits je er open voor staat.

​

Eigenlijk wil ik met dit verhaal vertellen, dat de basis van ons bestaan zo ontzettend belangrijk is en dat wij als volwassenen onze kinderen een heel stuk kunnen behoeden voor de weg die wij hebben moeten afleggen om te komen waar we nu zijn na alle afgepelde laagjes.

​

We ervaren als ouders problemen bij onze kinderen en denken dat er met hen iets is, maar is het niet zo, dat we als ouders ook onszelf hierin mogen aankijken? Hoe is onze jeugd geweest, zijn wij liefdevol opgevoed, konden en mochten wij onszelf zijn, werd er met onze ouders eigenlijk wel goed gecommuniceerd?  

​

Kinderen zijn een spiegel en laten je zien waar jij/jullie nog naar mag/mogen kijken. Als je je daar bewust van bent is het zo mooi, dat je dat jouw/jullie kind(eren) nu mag en kan geven. Dat je hun daarin wilt helpen, als je ziet dat er zich problemen aandienen in het gezin.

Het is een investering in je/jullie kind(eren) en in jezelf als ouder(s)

​​​

Want kinderen zijn onze toekomst en verdienen het om gezien, gehoord te worden en om zich veilig te voelen in welke vorm dan ook!